Rechts: Slot Oranienstein in Diez, Duitsland. (Bron: Stichting Historische Verzamelingen van het Huis van Oranje-Nassau, Den Haag)

Toen de gehele moeilijke kwestie van de schadeloosstelling in Engeland geregeld was, besloot Prinses Wilhelmina, Hampton Court te verlaten en zich op Oranienstein in Duitsland te vestigen. Zes en een half jaar had zij op Hampton Court doorgebracht. Bij het afscheid bleek, hoe populair zij er was. Haar laatste bezoek gold Prinses Mary en nog eens dachten beiden aan Prins Frederik. Twaalf jaar na dit afscheid, toen ze reeds veertig jaar was, trad Prinses Mary in het huwelijk.

De reis van Prinses Wilhelmina ging over Dover, Calais, Brussel en Aken. In Brussel logeerde zij in hetzelfde hotel, waar zij acht jaar geleden ook haar intrek had genomen, toen zij een bezoek bracht aan haar beide zoons, die toen het Staatse leger in de Zuidelijke Nederlanden commandeerden. Op 22 juli ging de tocht door het Lahndal, waar overal de Oranjevlaggen wapperden naast die van haar geboorteland, Pruisen. Haar man, haar kinderen en kleinkinderen haalden haar in op Oranienstein. Toen zij Fritsje zag, voor het eerst van haar leven, overweldigde haar de weemoed. Het kind vroeg aan zijn moeder, waarom Grootmoeder zo schreide, maar niemand antwoordde. Allen dachten aan het graf te Padua.

Ruim twee weken later werd in de familiekring de verjaardag van de oude Prinses gevierd. Toen vertrok haar dochter weer naar Brunswijk, naar haar hulpbehoevende man. Het was drukkend heet, zoals het 's zomers kan zijn in het Lahndal. Prinses Wilhelmina voelde zich zeer neerslachtig en koortsig. Aan dit klimaat zou ze niet kunnen wennen. Maar spoedig werd het beter. En er volgden maanden en jaren van rustig en gelukkig leven op Oranienstein. (Bron tekst: Oranje in ballingschap, H. Algra. Uitgave: J.H. Kok N.V., Kampen, 1948).

De periode tussen 1802 en 1806 was voor de leden van de Oranje-familie een tijdperk van 'afwachten zonder verwachting', van langzaam afsterven van alle betrekkingen met de oude Republiek en de opkomst van een nieuw geslacht. Oude getrouwen zwierven in den vreemde, maar jongeren onder de Orangisten wensten, nadat de eed van haat aan het stadhouderschap was afgeschaft, weer ambten en waardigheden in de Bataafse Republiek (en in het latere Koninkrijk Holland ) te aanvaarden. Daarover maakten de Oranjes zich geen illusies. Het waren goede jaren voor prins Willem V en prinses Wilhelmina op Oranienstein en voor de jonge, ambitieuze erfprins Willem Frederik in Fulda.
Het hofleven met families in de omliggende streken was ondanks alles levendig. (Bron tekst: Oranje in Ballingschap, Mr. L.A. Struik. Uitgave: de Bataafse Leeuw, Amsterdam 2006)
Slot Oranienstein in Diez, Duitsland in de tegenwoordige tijd. (Bron: 8wings.de)
Bronnen:
Prinses Wilhelmina van Pruisen op Historici.nl
Boek: Oranje in Ballingschap, Mr. L.A. Struik
Boek: Oranje in Ballingschap, H. Algra