Het huidige Racot Palace werd gebouwd tussen 1780-1790 voor de Hertog Antoni Barnaba Jablonowski, de gouverneur van Poznan. De hertog verkocht het landgoed in 1798 aan de Prins van Oranje. Het is nu een hotel. (Bron: Flickr.com)
Links: Portret van Willem I Frederik (1772-1843), prins van Oranje-Nassau, koning der Nederlanden, halffiguur, trois quart. De prins heeft kort krullend naar achteren gekamd haar en is gekleed in een uniform bestaande uit een jasje met een hoge kraag en opvallende knoopsluiting. Rond zijn nek draagt hij een donkere kol en daaronder een witkanten dasje. De prins heeft zijn handen over elkaar gevouwen, rustend op een voorwerp, vermoedelijk een sabel. Op de achtergrond hangen donkere wolken. Onder het portret staat: Willem Frederik Erfprins van Orange en Nassau &c &c &c.; vervaardiger: onbekend; 1800. (Coll. Haags Gemeentearchief)

In het voorjaar van 1800 begon Willem Frederik meer aandacht te besteden aan zijn Poolse landgoederen, die hij in 1797 en 1798 had aangekocht. Deze landgoederen lagen in het door Pruisen verworven Poolse gebied.
Willem Frederik wilde er met zijn gezin een nieuwe toekomst beginnen. Hij was van plan kool te gaan planten.
In november 1797 had Willem Frederik het landgoed Widzim van graaf Bielinski gekocht. Behalve de heerlijkheid met herenhuis waren er nog 5 dorpen die bewoond werden door gezinnen van dagloners en het totale domein omvatte 18000 ha. bos. Daarna kocht hij een groot gebied in de buurt met als middelpunt Raçot (nu Razot) met een mooi landhuis. Dat koos hij als residentie. De generale administratie bleef op Widzin.
Door de veelvoudige afwezigheid kon Willem Frederik de ontwikkeling van zijn landgoederen niet goed volgen. Het werd meer een vorstelijk domein, dan een landbouwbedrijf. Door slecht beheer en oorlogen kreeg het weinig kans om tot bloei te komen.

Mede op aanraden van zijn zoon besloot Willem V op 26 december 1801 de Oranjegezinde regenten en partijgangers vrij te laten om onder de nieuwe, gematigde staatsregeling van 1801 weer ambten te aanvaarden en hen van hun eed van trouw aan het Huis van Oranje te ontslaan.

Begin januari 1802 werd door de Fransen nog eens duidelijk gemaakt, dat een territoriale schadeloosstelling voor Oranje in geen geval dicht bij de grens van de Bataafse Republiek mocht worden gevonden.

Daarom besloot Willem Frederik naar Parijs te gaan om de zaak van de oranjes bij Napoleon te bepleiten in verband met de Vredesbesprekingen in Amiens. Deze bemoeienis van de Oranjes werd door de Engelse onderhandelaars niet op prijs gesteld.

25 februari 1802 sprak Willem Frederik met Napoleon en die liet zich prijzend uit over de brief van Willem V van 26 december 1801, waarin hij de voormalige regenten in Holland had ontslagen van hun eed van trouw aan de stadhouder en hen had vrijgelaten ambten in de Bataafse Republiek te aanvaarden.

25 februari 1802: Willem Frederik wordt door de Eerste Consul in Parijs ontvangen.

27 maart 1802: In het Vredesverdrag van Amiens van 27 maart 1802 werd vastgelegd dat het Huis van Nassau een redelijke en adequate vergoeding voor verliezen van ambt en bezittingen in de oude Republiek zouden krijgen.

De eindtekst van artikel 18 over het Oranjehuis in het op 27 maart 1802 gesloten Verdrag vaan Amiens tussen Frankrijk en Groot Brittanië luidde tenslotte:
'Aan de tak van het Huis van Nassau, die gevestigd was in de voormalige Republiek van de Verenigde provinciën, tegenwoordig de Bataafse Republiek, die verliezen geleden heeft zowel in particuliere eigendommen als tengevolge van de door dit land aangenomen verandering van constitutie, zal een gelijkwaardige compensatie voor genoemde verliezen worden bezorgd'.
Willem Frederik was over de uitwerking van art. 18 van het Verdrag hoopvol gestemd.
De Vrede van Amiens bracht een rustpauze en voor een paar maanden leek Europa terug te keren tot de orde van de dag. Britten en Russische aristocraten reisden vrij door Europa. Willem Frederik moest proberen de globale toezeggingen om te zetten in concrete zaken.

19 mei kreeg Willem Frederik de ontnuchterende boodschap van de Fransen, dat de schadevergoeding voor het Huis van oranje zich zou beperken tot het bisdom Fulda en de abdij Corvey.
Twee geestelijke vorstendommen met nauwelijks 100 000 inwoners, die volgens Willem Frederik in geen enkel opzicht kon worden beschouw als gelijkwaardige compensatie voor de geleden verliezen.
Dit aanbod was beneden de stand van een staat, die in het verleden een invloedrijke rol in Europa had gespeeld met 2 miljoen inwoners en aanzienlijke bezittingen in de Republiek en andere delen van Europa had gehad. Willem Frederik was erg teleurgesteld in de bedoelingen van Napoleon.

23 mei 1802: Het Huis van Oranje ontvangt voor het verlies van ambten en domeinen, Fulda, de abdijen van Corvey en Weingarten en de steden Dortmund, Isny en Buchhorn. De Prins van Oranje Willem V doet afstand van het Stadhouderschap en domeinen. (Bron tekst: Oranje in Ballingschap, Mr. L.A. Struik. Uitgave: de Bataafse Leeuw, Amsterdam 2006)
Bronnen:
Willem I Frederik op Wikipedia
Willem Frederik op Historici.nl
Racot Palace
Portret van Willem I Frederik
Boek: Oranje in Ballingschap, Mr. L.A. Struik