|
|
|
Anne-Marie-Louise
d'Orléans, Hertogin van Montpensier, genoemd la Grande Mademoiselle, (1627-1693).
(Links: als herderinnetje (Bron: Altesse.eu) en rechts als toekomstige bruid) (Col.
Christies.com) |
Het schilderij rechts wordt toegeschreven
aan Gilbert de Sève (1615-1698). Gezien de overeenkomsten in stijl is het
schiderij links waarschijnlijk van dezelfde schilder.
Gilbert de Séve is een weinig bekende kunstenaar, die rond de gebroeders Beaubrun
verkeerde. Hij was een van de eerste schilders van de academie in 1650 en werd in
1655 tot Professeur à l'Académie benoemd en daarna werd hij vice-conrector
in 1679. Hij was een vriend van Monnoyer, van Plattemontagne en van Mosnier en hij
was ongetwijfeld zeer beroemd. Van 12 van zijn portretten werden gravures gemaakt,
waaronder die van de Hertogin van Montpensier. Die gravure toont veel overeenkomst
met het schilderij. Cupido houdt een spiegel vast voor de jonge vrouw, wat een toespeling
is op haar schoonheid, terwijl de sinaasappel, die zij zojuist heeft geplukt, zeker
verwijst naar een bruiloft. (Bron: Christies.com) |
|
De financiële situatie van de
Stuarts in ballingschap was heel slecht. Op de avond van zijn aankomst zei zijn moeder
Henrietta, dat ze hem niet kon voeden en dat de helft van de kosten van het maal,
dat zij samen hadden, voor zijn rekening was. Ze kon hem ook geen schone kleren geven
en hij was gedwongen om genoegen te nemen met de gift van een overhemd van de raadsheer
van zijn moeder, Jermyn.
Onder die omstandigheden achtte Henrietta een huwelijk de enige mogelijkheid voor
haar zonen. Daarom eiste ze van Charles dat hij zijn verkering met Mademoiselle de
Montpensier weer moest oppakken en voor James koos zij als bruid Marie d'Orleans,
de dochter van de Hertog van Longueville bij zijn eerste vrouw en erfgename, via
haar moeder, van het huis van Soissons.
Geen van de uitverkoren bruidegoms was afkerig van de rol die hen was toebedeeld.
Charles, getemd door tegenslag en op zoek naar een oplossing voor zijn benodigdheden,
was tenslotte klaar om de bezwaren tegen een huwelijk met zijn nicht, op zij te zetten.
Rechts: Anne-Marie-Louise d'Orléans als herderinnetje. (Bron schilderij: Altesses.eu)
Tijdens zijn verblijf in Schotland had hij niet alleen de Franse taal geleerd, maar
de stille jongen was een man geworden. Hij had besloten zijn schatrijke nicht te
trouwen en hij liet zien, dat hij in staat was haar te vermaken en de winter bood
veel mogelijkheden aan Charles zijn nicht te ontmoeten. Mademoiselle organiseerde
elke avond bijeenkomsten tussen vijf en negen uur. Deze werden regelmatig door de
goed Frans sprekende Charles bezocht. Met veel energie zette hij druk achter zijn
aanzoek en staarde onophoudelijk naar zijn nicht. Hij sprak zoete woorden tot haar,
waar ze voorheen tevergeefs op had gewacht. Zijn moeite was echter tevergeefs, omdat
Mademoiselle zich in het hoofd had gehaald de jonge Louis van Frankrijk te trouwen.
Zij vond het geen obstakel, dat zij 11 jaar ouder was dan de Franse Koning. Toen
Henrietta het gerucht ter ore kwam eiste zij een definitief antwoord van Mademoiselle
over het aanzoek van Charles. Mademoiselle liet weten dat zij helemaal geen zin had
om te trouwen. (Bron tekst: The King in Exile: The Wanderings of Charles II from
June 1646 to July 1654, Eva Scott) |
|
Bronnen: |
Charles II van Engeland op Wikipedia |
Anne-Marie-Louise d'Orléans,
Hertogin van Montpensier |
La Grande Mademoiselle
door Gilbert de Sève |
Anne-Marie-Louise d'Orléans op
Wikipedia |
BBoek
The King in Exile |
|
|
|